Ph.D. Student ไม่ใช่พระเจ้า และไม่ใกล้เคียง

ตามชื่อบล็อคขรั่บ...
จบข่าว



เหอๆๆ ล้อเล่น...
ก็ตั้งใจจะมาบ่น เอ้ย มาเล่าให้ฟังถึงความรู้สึกการเรียน...
อันที่จริง การที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ph.d student นั้นไม่ได้โก้เก๋อะไร ดังที่เคยได้ปรากฎไว้ในบล็อคก่อนหน้า (นานแล้ว) ว่า
Ph.d = slave and pain
ไม่มีข้อความไหนเกินจริงเลย ในกรณีของพ้ม
...ใช่แล้วในกรณีของผม ไม่ใช่ของนาย ก. นาย ข.
การทำงานวิจัย ความยากง่าย ก็ขึ้นอยู่กับขอบเขต วัตถุประสงค์ของงานส่วนหนึ่ง
ขึ้นกับพื้นฐานความรู้ความเข้าใจในศาสตร์ที่วิจัย ก็อีกส่วนหนึ่ง
เมื่อการทำงานวิจัยนั้นมาอยู่ในรูปของการศึกษาปริญญาเอก ความยาก หรือง่าย
ยังขึ้นอยู่กับ กรอบเวลา อาจารย์ที่ปรึกษา และ คณะลูกขุนผู้ตัดสินความชอบขั่วดีของตัวงานวิจัยที่ผู้ศึกษาได้ทำมาอีกด้วย
ดังนั้นการทำปริญญาเอก บางคนก็ว่าง่าย บางคนก็ว่ายาก เพราะการทำป.เอกนั้น ไม่สามารถชี้วัดเป็นหน่วยจำเพาะได้
นอกจากนั้น ตนก็ไม่ได้เป้นผู้ชี้ชะตาแห่งชีวิตตนแต่ผู้เดียว
แต่เกิดจากปัจจัยรายล้อมที่บางครั้งก็สุดจะบังคับไหว

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ตนก็เป็นส่วนประกอบสำคัญยิ่งยวดในกระบวนการนี้

แต่ก็นั้นแหละ ทั้งหลายทั้งปวงนี้ นักเรียนป.เอก ก็ยังคงเป็น "นักเรียน" และยังคงเป็น "มนุษย์" ธรรมดาอยู่นั่นเอง
ซึ่งอาจจะอุปาทาน เอ้ย สมาทาน...เอ้ย หนุมาน...เอ้ย (พอได้แล้ว (ย้ากกก))
อนุมานได้ว่า ด็อกเตอร์นั้น ก็ไม่ได้วิเศษไปกว่าเด็กปวช. แต่อย่างใด
มุนษย์ก็คือมนุษย์ มีดี มีชั่ว มีอด มีกิน มีน้ำอดน้ำทน มีความรอบคอบ แตกต่างกันไป
แต่เมื่อมนุษย์ถูกขัดเกลาด้วยกระบวนการที่ต่างกัน จึงทำให้มนุษย์มีความ"ต่าง" แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า "วิเศษ"
และความต่างนั้น ก็ใช่ว่าจะดี เสมอไป (เช่นนี้แล)