วันที่ ๑๐ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๐

คนลักเซมเบิร์กดั้งเดิมส่วนใหญ่ เป็นพวกรวยเก่า คือรวยพื้นที่ ร่ำรวยเงินทอง อยู่กันอย่างสุขสบาย
ถึงแม้จะบอกว่าประเทศนี้เคยมีอุตสาหกรรมเหล็กในช่วงปีหกศูนย์ ถึงเจ็ดศูนย์ที่เจริญรุ่งเรืองอย่างยิ่ง
(ในปีหกศูนย์ นายหลวงและสมเด็จพระนางเจ้าฯก็เคยทรงเยือนยังแหล่งผลิดเหล็กที่ประเทศแห่งนี้มาแล้ว)
แต่กิจกรรมทางการค้าส่วนใหญ่ กลับเป็นเรื่องของเกษตรกรรม คนลักเซมเบิร์กส่วนใหญ่ เป็นชาวไร่ชาวนา
แต่ถ้าจะเปรียบเทียบกับบ้านเราก็คงจะไม่ได้ เพราะที่นี่เค้าเป็นเกษตรกร ก็เป็นอย่างไฮโซกัน คือใช้อุปกรณ์ดี มีชีวิตดี กินอาหารดีๆ มีบ้านดีๆอยู่
คำว่ามาตรฐานชีวิตที่เคยได้ยิน เคยร่ำเคยเรียนมาตั้งแต่ยังเด็กนั้น ก็ได้มาเห็นจริง รู้สึกกันจังๆก็ตอนนี้นี่เอง

(ไม่รู้สิ ไฮโซบ้านเราคือพวกที่ออกงานสังคมบ่อยๆ บ้างก็ไปเพื่ออวดร่ำอวดรวย บ้างก็ไปเพื่อถีบตัวเองจากคนชั้นกลางไปเป็นไฮโซ บ้างก็ไปเพราะไม่มีไรทำ บ้างก็ไปเพราะอยากมีรูปอยู่ในหน้าสังคม สรุปไฮโซบ้านเรามีมากในปริมาณ แต่ด้อยคุณภาพ)

ไฮโซที่นี โอเค เค้าก็แข่งกันบ้าง แต่ความต่างมันไม่เยอะ... (อาจจะเพราะเคยเจอแต่แบบนี้)

คนที่นี่ถึงรวยเค้าก็ขยััน ไม่ใช่ว่าไม่มีการขี้เกียจเลย แต่ถึงเวลาทำเค้าก็ทำ ทำอย่างจริงจัง เค้าจะบอกตัวเองว่าอันนี้ต้องทำ ก็ทำ พอถึงเวลาทำได้จนพอใจแล้ว เค้าก็พัก
ความพอใจในงานที่ทำไปแล้วนี่ก็เรื่องนึง คือถ้าลองเค้าได้ทำแล้ว เค้าก็อยากทำให้เสร็จ แต่ถ้ามองแล้วมันไม่เสร็จง่ายๆ เค้าก็จะพยายามทำให้ถึงจุดๆนึงที่เหลือไม่เยอะ และไม่ใช้งานตัวเองมากเกินไป

แค่พูดมันก็ง่าย เพราะซีเองก็มีปัญหากับการตัดสินใจในแบบที่ว่าพอสมควร บางครั้งความขี้เกียจมันก็บอกเราว่า "พอเหอะ" "ไว้ทำต่อทีหลัง" โดยที่เราอาจจะไม่ได้ตัดสินจากเนื้องานก็ได้

คนที่นี่ถึงรวยเค้าก็ประหยัด...
เห็นแล้วนึกถึงพ่อจริงๆ พ่อเป็นแบบนั้นเลย คือเค้าจะประหยัดใช้ในสิ่งจำเป็น เรื่องกิน จะกินดีๆ อาจจะแพงบ้าง ไม่แพงบ้าง แต่ขอให้เป็นของดี ขอให้อิ่ม อย่าอด แต่ก็อย่ามากไป
เรื่องอื่นๆ ถ้าไม่จำเป็น หรือคิดแล้วมันไม่คุ้มกับราคาที่เสียไป ก็ไม่ซื้อมา

เห็นคนลักเซมเบิร์กหลายคน ไม่สนใจใบปลิวโฆษณาสินค้าจากพวกซุปเปอร์มาเก็ต
เหตุเพราะโฆษณาที่ว่าถูก ที่ว่าลดราคาเหล่านั้น บางครั้งก็ทำให้เราอยากได้ของในสิ่งที่ไม่จำเป็น
เพียงเพราะเห็นว่ามันถูก เราก็เลยอยากได้ อยากซื้อ ทั้งที่เรายังมีของใช้ ของกินเหล่านั้นอยู่
เค้าเลือกที่จะซื้อเมื่อจำเป็น ดีกว่าซื้อเพราะมันถูก แล้วก็เอาของมาเก็บไว้ให้มันเก่า หรือทำให้มีของกินมากเกินความจำเป็น แล้วก็ต้องมานั่งพยายามกินให้หมด เพราะซื้อมาแล้ว...

นั่นคือมุมมองที่เห็นจนถึงปัจจุบัน

แต่ในสังคมของประเทศนี้ไม่ได้มีแค่คนลักเซมเบิร์กดั้งเดิมอย่างเดียว
ประเทศนี้เต็มไปด้วยผู้คนจากหลากหลายชาติ ภาษา และวัฒนธรรม แบ่งได้เป็น หกส่วนหลักๆ
หนึ่งคือ คนฝรั่งเศส สองคือคนเยอรมัน สามคือคนจากอาฟริกา สี่คือคนจีน ห้าคือคนโปรตุเกส และหกคือคนจากทุกชาติทุกภาษาปะปนกัน (ที่เคยเจอ คนอังกฤษ อเมริกา คนจากโซเวียตเก่า (โปแลนด์ เช็ค สโลวัค เซป โอย เยอะมาก) อิตาลี โรมาเนีย ไทย เวียดนาม ฟิลิปปินส์ (ปล.ยังไม่เคยเจอลาว))

เพราะฉะนั้น ทุกวันนี้ คนที่เป็นเชื้อชาติอื่น แต่มีสัญชาติเป็นลักเซมเบิร์กจึงเต็มประเทศ
และสิ่งนี้เริ่มเป็นปัญหาในการแบ่งความเป็นไฮโซ และโลโซ

คนโปรตุเกส
คนลักเซมเบิร์กจำนวนมากมีเชื่อชาติเป็นโปรตุเกส คนเหล่านี้เข้ามาตั้งรกรากจากความเป็นจริงที่ว่า ในโปรตุเกสไม่มีงานให้ทำ ประเทศค่อนข้างจน (แต่ก็อาจจะรวยกว่าเรา อันนี้ต้องเช็คอีกที) การเข้ามาของโปรตุเกส ทำให้คนลักเซมเบิร์กดั้งเดิมมองพวกเค้าอย่างชนชั้นล่าง ถึงแม้จะผ่านมาหลายสิบปี คนโปรตุเกสเหล่านั้นก็มีเงินทอง ร่ำรวยไม่ต่างจากคนลักเซมเบิร์กแท้ๆเท่าใดนัก แต่ก็ยังคงถึงเหยียดหยามจากคนลักเซมเบิร์กบางกลุ่มอยู่นั่นเอง

ธรรมชาติของคนโปรตุเกส คือความขี้เกียจ งก และหยิบโหย่ง
ธรรมชาติของคนฝรั่งเศส คือ cheating with everything โดยเฉพาะเรื่องเซ็กส์
ธรรมชาติของคนเยอรมัน คือ ชอบเห็นตัวเองยิ่งใหญ่ และชอบกินข้าวกลางวันเร็ว (ก่อนเที่ยง ฮ่าๆๆๆ)
ธรรมชาติของคนอาฟริกา คือ ชอบถกปัญหาต่างๆในลักษณะที่เหมือนทะเลาะกันรุนแรง (หนวกหู)

แต่สิ่งนึงที่เห็นเหมือนกันของคนที่นี่ก็คือ โลกนี้มันไม่มี moral ไม่มีถูก ไม่มีผิดอีกต่อไป มันมีแต่ "คุณจะรับ หรือจะปฎิเสธ" เพราะความถูกหรือความผิด มันไม่มีอยู่จริง "ชอบ หรือไม่ชอบ" ต่างหากที่ผู้คนรู้สึก ที่ผู้คนจับต้องได้

คำว่า "คอมมอนเซนต์" ที่ซีเคยใช้จนถึงเมื่อไม่นานนี้ จึงไม่มีอยู่จริง ในโลกแห่งความเป็นจริงนี้

...และเหล่านี้คือสิ่งที่พบในเก้าเดือนที่ผ่านมา