ปฎิญาณตน

เนื่องจากวันนี้เป็นวันอาทิตย์เลยว่าจะปฎิญาณตัวใหม่ซะหน่อย (เอ่อ ปฎิญาณเป็นกริยา หาใช่คือคนสัตว์สิ่งของไม่ แล้วจะปฎิญาณตนมันเกี่ยวอะไรกับวันอาทิตย์ว้อยยยยย)
คือ สืบเนื่องจากความทุกข์ทรมานเหลือเกินที่ผ่านมา ลองใช้จิตเพ่งแล้ว ก็ไม่เห็นประโยชน์อันใด
พระท่านว่า ความทุกข์มันอยู่ที่ใจ เลยจะขอทำใจใหม่ คิดใหม่ ทำใหม่ ให้สมกับที่เคยเป็นบุคคลปฎิบัติธรรม (ขอย้ำว่า "เคย")

จะไปทุกข์มันทำม้ายยยย เกิดหนเดียว ตายหนเดียว กว่าจะตายยังไม่รู้วันพรุ่งหรืออีกกี่สิบปี
มีเวลาให้โบยบิน ให้คิดให้อ่านแป๊ปเดียว (ก็เพราะไอ้การคิดแบบนี้แหละ ว่ามีเวลานิดเดียว ทำให้เป็นทุกข์ กลัวอ่านเปเปอร์ไม่ทัน กลัวทำโปรแกรมไม่ทัน เป็นไงล่ะ ยิ่งช้าไปกันใหญ่ เพราะเครียดเกิน เร่งตัวเองมากเกิน)
ทีนี่เลยมานั่งคิดใหม่ ไอ้การที่มีเวลานิดเดียว เราเลยต้องทำยังไงให้ชีวิตเป็นสุข
ไม่ต้องเร่งตัวเองนักก็ได้ เหนื่อยนักก็พักก่อน "คนเราไม่ใช่เทวดา" เคยบอกพี่โน้ตอย่างนี้ แล้วพี่โน้ตก็บอกกับเราแบบนี้ ก็คงต้องบอกตัวเองแบบนี้ ไม่ใช่เพื่อให้ปลง แต่เพื่อให้มีกำลังใจ ว่ากูก็คนนะโว้ย ก็ทำเท่าที่ทำได้ อาจารย์กิตก็ว่า เราคิดมากไป การที่ทำไม่ได้อย่างที่คิด มันไม่ใช่ว่าเราไม่มีดี แน่นอนมีคนมากมาย ที่ทำได้ดีกว่าเรา ทำได้มากกว่าเรา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่ดี แค่เราทำได้น้อยกว่า เราก็ต้องยอมรับว่าเราทำได้น้อยกว่า ไอ้ความพยายาม มันก็ต้องพยายามกันต่อไป ไม่ใช่ว่า เหนื่อย เมื่อยท้อ แล้วก็หยุดเดิน กำลังเดินไปโรงอาหาร ถ้าบอกว่าเหนื่อย แล้วหยุดเดิน เราก็คงไม่ได้กินข้าว มันก็ต้องเดินต่อไป เดินไปเรื่อยๆ มันก็ต้องมีสักวันที่ได้กินข้าวล่ะว้า (แหม พูดแล้วก็หิว ปล. ตอนนี้สี่ทุ่มครึ่ง)

เออ เอาเป็นว่า ข้าพเจ้าขอปฎิญาณตนไม่ยอมใครผจญ... เฮ้ยๆๆ ไม่ใช่มานั่งร้องเพลงคณะวิทย์ (จริงจังหน่อยเซ่ไอ้นี่) อืม ก็คือว่าจะพยายาม ทำต่อไป ไม่มีแรง ท้อ ก็ไม่ต้องร้องไห้ ก็ทำต่อไปเรื่อยๆ เปเปอร์นี้เสร็จไม่ทัน ส่งอันหน้าก็ได้วะ เค้าว่าต้องจบในสามปี ก็กูจบไม่ทัน จะไล่ออกก็เอา (เฮ้ย จะดีไม๊วะเนี่ย) นั่นแหละ เลิกเร่งตัวเอง แล้วก็ทำงานไปเรื่อยๆ คนอื่นจะมองยังไงก็ช่าง ขอให้เรารู้ตัวว่าเราพยายาม และตั้งใจทำจริงๆ เป็นพอ (เนอะ) (ฮี่)