ตอนนี้ซีนั่งอยู่ในเขตที่นั่งชั้นหนึ่งของรถไฟด่วน ทีจีวี ของฝรั่งเศส ก่อนหน้านี้ห้านาทีซีกำลังอ่านหนังสือเกี่ยวกับทฤษฎีกราฟ อ่านได้สักพัก ก็รู้สึกเวียนศรีษะ เพราะรถไฟมันไม่ได้นิ่งๆเสียทีเดียว ทำให้ต้องพักสายตาเสียหน่อย แล้วก็ให้รู้สึกได้ว่า ชีวิตของเรามันไม่ได้ลำบากจริงๆ เคยเข้าใจว่า ชิวิตของเรานี้มันลำบาก แต่พอนึกให้ดีแล้ว นี่ไม่ใช่ความลำบาก ที่ผ่านมา ชีวิตเราไม่ได้ลำบากยากเข็ญเลย
สิ่งที่ทำให้เกิดความรู้สึกเหล่านี้ก็คือการได้พูดคุยกับเพื่อนชาวต่างชาติหลายๆคน โดยเฉพาะคนที่เรามองว่าเค้าดูดี มีความรู้ มีชีวิตที่ดีปานกลางของที่นี่
ทั้งที่เราคิดว่าคนพวกนี้น่าจะสบายและรู้จักหลายสิ่งหลายอย่าง ที่เราคิดว่า "ธรรมดา" สำหรับเรา สิ่งที่เราคิดว่าเป็นของธรรมดาเหล่านั้นกลับกลายเป็นบางอย่างที่แปลก และไฮคลาสสำหรับเขาอย่างไม่น่าเชื ่อ เช่นการขึ้นลิฟท์บริษัทๆหนึ่งโดยต้องกดรหัสสี่ตัวเข้าไปเพื่อให้ลิฟท์ทำงาน
ส่วนเราคุ้นเคยกับการพิมพ์ลายน้ิวมือ แล้วตามด้วยรหัสประจำตัวหกหลัก และรหัสผ่านประตูอีกสี่หลัก เพื่อเข้าบริษัทๆหนึ่ง
คนยุโรปส่วนใหญ่ยังเป็นพวกหลังเขา... เป็นพวกบาวาเรียน (คนป่าในยุโรปแถบเยอรมัน ขึ้นชื่อเรื่องของความป่าเถื่อนในอดีต) อันนี้เราไม่ได้พูดเองนะ แต่ว่าอาจารย์ที่ปรึกษาคนนึง (คนเบลเยียม) พูดเอาไว้ แต่เราเห็นด้วยอย่างเต็มที่
No comments:
Post a Comment