หลอกตัวเองอยู่ทุกวัน

ทำไมชีวิตมันถึงได้เศร้า หดหู่อะไรได้มากมายขนาดนี้

ตั้งใจทำ ก็ช้าเกินไปบ้างล่ะ ไม่ได้เรื่องบ้างล่ะ

ไม่ตั้งใจทำ ก็เท่านั้น ไม่ได้อะไรดีขึ้นมาเลย 

ทุกวันนี้อยู่แบบหลอกตัวเองไปวันๆ หลอกว่า เด๋วมันจะดีขึ้น 

เด๋วก็คิดงานออก

เด๋วก็ทำเสร็จ

เด๋วก็ชอบไปเอง

เด๋วก็จบแล้ว

เด๋วก็กลับบ้านทำไรอร่อยๆกิน

ทั้งๆที่ทุกวันมันทุกข์ มันเศร้า มันเบื่อ มันเหงา มันแย่มากๆๆ

ทำกับข้าวก็ทำให้ลืมได้เฉพาะตอนนั้น แต่มันก็ไม่ได้ลืมทั้งหมด

ในใจมันก็กังวลอยู่ตลอดเวลา ไอ้นั้นยังอ่านไม่เสร็จ โปรแกรมยังเขียนไม่หมด

ไอ้นี่ก็ต้องเขียน ไอ้นั่นก็ต้องพรูฟ กินก็ต้องกิน นอนก็ต้องนอน เด๋วไม่สบาย

ไม่มีความสุขจริงๆเลยแม้แต่วันเดียว